Στο άρθρο “Τα άλατα στα κτίρια” είδαμε ότι τα άλατα ή εξανθήσεις είναι μια ελεγμένη κατάσταση.
Αρκεί να σπάσει ένας από τους κρίκους της αλυσίδας που τροφοδοτεί το φαινόμενο:
Δεξαμενή αλάτων – πηγή νερού – μονοπάτια μεταφοράς – δυνατότητα εξάτμισης.
Προσεκτική επιλογή υλικών, σημασία στις λεπτομέρειες, καλός σχεδιασμός και ποιοτική κατασκευή μπορούν να ελαχιστοποιήσουν ή να εκμηδενίσουν το πρόβλημα.
Επιλογές καθαρισμού
Αν παρόλα αυτά δημιουργηθούν εξανθήσεις, μπορούν να απομακρυνθούν ως εξής:
* Σε νέες κατασκευές μπορεί να υπάρξει αναμονή.
Το φαινόμενο προέρχεται από βρεγμένα υλικά και από νερό που μπήκε πίσω από τους τοίχους κατά τη διάρκεια της κατασκευής.
Εάν δεν υπάρχει ανατροφοδότηση, σε λίγους μήνες τα άλατα εξαφανίζονται.
* Άλατα με αλευρώδη υφή μπορούν να απομακρυνθούν με τρίψιμο με σκληρή βούρτσα.
Τα πιο συνηθισμένα άλατα, τα θειϊκά δηλαδή άλατα των αλκαλίων απομακρύνονται εύκολα.
Η χρήση νερού μπορεί να αποφευχθεί.
Το νερό μπορεί να μεταφέρει τα άλατα προς τα μέσα και θα υπάρξει νέος κύκλος εξανθήσεων.
Σημαντικό:
Μετά τον καθαρισμό τα άλατα πρέπει να μαζεύονται και να απομακρύνονται από το καθαριζόμενο στοιχείο, αλλιώς θα ανατροφοδοτήσουν το φαινόμενο.
* Δύσκολα είναι τα άλατα που έχουν ήδη κρυσταλλοποιηθεί.
Τέτοια άλατα είναι π.χ. το CaSO4 και το CaCO3.
Για απομάκρυνση αυτών των σκληρών κρυσταλλικών εναποθέσεων μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά ή σε συνδυασμό οι κατωτέρω μεθοδολογίες.
Χρυσός κανόνας:
Πριν χρησιμοποιηθεί οποιαδήποτε μέθοδος, κάντε πρώτα ένα τεστ!
(Δεν μπορεί να υπάρξει τυποποίηση των μεθόδων, γιατί πάντα οι συνθήκες είναι διαφορετικές.)
Α) Τρίψιμο με λεπτό σύρμα χειρωνακτικά ή μηχανικά.
Β) Χρήση υδροβολής:
Μειονέκτημα το ότι βάζει πολύ νερό μέσα στη διατομή.
Γ) Χρήση ελαφράς αμμοβολής:
Επικίνδυνη και ακραία μέθοδος (για το δομικό στοιχείο) που πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο από απολύτως ειδικούς.
Δ) Χρήση εξειδικευμένων χημικών σκευασμάτων που βασίζονται σε κάποιο οξύ: π.χ. υδροχλωρικό, φωσφορικό, σουλφαμικό.
Είναι επικίνδυνα και χρειάζονται ιδιαίτερα μέτρα ασφάλειας αλλά είναι πολύ αποτελεσματικά.
Ε) Η κλασσική χρήση διαλύματος υδροχλωρικού οξέος σε μέσες συγκεντρώσεις περ. 5%.
– Όταν δουλεύετε με υδροχλωρικό οξύ, πάρτε μέτρα ασφαλείας, φορέστε κατάλληλο εξοπλισμό.
– Προσθέστε το υδροχλωρικό οξύ μέσα στο νερό και ποτέ το αντίθετο.
– Ποτέ μη χρησιμοποιείτε συγκεντρώσεις πάνω από 10%.
– Οι επιφάνειες των προσόψεων πρέπει να είναι βρεγμένες έως κορεσμού.
– Αφήστε το οξύ να δράσει για όχι πάνω από 5-6΄.
Πρέπει να δουλεύετε σταδιακά και σε μικρές επιφάνειες: max επιφάνεια: 10m2.
– Ξεπλύντε καλά με άφθονο νερό.
– Εξουδετερώστε τα υπολείμματα του οξέος με αραιό διάλυμα αμμωνίας π.χ. 1:20 ή με άλλη βάση.
ΣΤ) Πολύ καλά αποτελέσματα έχουμε και με τη χρήση ξυδιού.
Ανάλογα με το πάχος της κρούστας το χρησιμοποιούμε αναραίωτο ή το αραιώνουμε με ένα μέρος νερό.
Διαφανείς προστατευτικοί εμποτισμοί
Οι καθαρές, στεγνές επιφάνειες μπορούν να προστατευθούν με ένα διαφανές, υδαταπωθητικό υλικό.
Σημαντικό:
Ποτέ μη χρησιμοποιείτε διαφανή σφραγιστικά (sealers), υλικά δηλαδή που δεν είναι ατμοδιαπερατά.
Οι πιο συνηθισμένοι τύποι υδαταπωθητικών υλικών είναι:
1) Τα σιλανικά:
Τα σιλανικά λόγω του μικρού μορίου τους διεισδύουν περισσότερο, προστατεύουν καλύτερα και για περισσότερο χρόνο.
Προστασία τουλάχιστον 10 χρόνια.
2) Τα σιλοξανικά:
Φθηνότερα υλικά. Προστασία: 5-7 χρόνια.
3) Τα πολυσιλοξανικά (σιλικονούχα):
Η πιο παλιά τεχνολογία.
4) Εξειδικευμένα για τα άλατα διαφανή υλικά που αποτρέπουν τη δημιουργία αλάτων.
Προσέξτε:
Αυτά τα διαφανή υλικά προστατεύουν από τη βροχή και τους κύκλους διαβροχής – εξάτμισης – δημιουργίας αλάτων.
Εάν εφαρμοσθούν σε τοιχοποιίες που τροφοδοτούνται με νερό και άλατα από τη γη ή από άλλη πηγή, θα προξενήσουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που καλούνται να επιλύσουν.
Το μπλοκάρισμα των αλάτων μέσα στο τούβλο μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες συσσωρεύσεις και διογκώσεις κρυσταλλοποίησης με τάσεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις συνοχής των τούβλων.
(Συντάκτης: Χρήστος Στρογγύλης Πολ. Μηχ/κός – ΜΒΑ – DipΜ)
